Niður og svo aðeins upp aftur

Ég tók smá niðursveiflu á geðinu í lok síðustu viku. Fór að efast stórlega um sjálfa mig, sérstaklega hvort ég hefði yfirhöfuð nokkuð að gera í þessu námi. Það er búið að reynast mér mjög þungt og er vinnuálagið mikið. Sérstaklega verður öll vinna svo tímafrek þegar mér finnst ég ráða illa við viðfangsefnið. EN... ég tók í hnakkadrambið á sjálfri mér á mánudagsmorguninn, reif mig upp úr rúminu eldsnemma og átti tiltal við sjálfa mig (þið hefðuð átt að sjá til mín fyrir framan stóru spegla-skápahurðirnar í herberginu mínu!!). Ég lét mig bara vita það að ég gæti þetta vel enda væri ekkert annað val því ég hefði hætt fyrir nokkrum árum síðan þeim ósið að gefast upp þegar á móti blæs. Eftir þetta harðorða tiltal arkaði ég í skólann og svei mér þá ef ég skildi ekki bara smá af því sem kennarinn var að segja (en ath! -bara smá!). Þannig að núna er ég betur sett andlega til að takast á við lokatörnina á þessari önn. Full af orku og ákveðni - ég skal gera mitt besta til að klára þetta og hver útkoman verður- kemur í ljós!

Að lokum, þegar ég er búin að læra yfir mig og þarf að slaka á og kúpla mig út, þá venjulega prjóna ég. Í haust keypti ég hins vegar smá jóla-föndur til þess að sauma og hef verið að dúlla mér við það meðfram prjónaskapnum sum kvöldin. Hérna er mynd af afrakstrinum, þessi fer utan á hurðina á íbúðinni fyrir jólin: