Sorg

Hann Jónas afi er dáinn. Hann varð bráðkvaddur í fyrrinótt heima hjá sér.
Eins og ég sagði í síðustu viku hérna þá voru ömmur mínar ótrúlegu báðar hætt komnar í aðgerðum og nú eru þær báðar á hægum batavegi. Alla, móðuramma mín, fór í stóra kviðarholsaðgerð fyrir viku síðan sem var hreinlega upp á líf og dauða. Allir voru búnir undir það að þetta gæti farið á báða vegu. Hún lét ekkert segja sér það og vaknaði eftir aðgerðina ákveðin í því að ná sér. En á meðan hún lá á Landspítalanum að jafna sig þá dó maðurinn hennar, hann Jónas afi. Hann var ekki heilsuheill eða eins og hann sjálfur sagði þá var skrokkurinn alveg búinn. En kannski vegna þess að hann var alltaf svo hress í anda og alltaf að hjálpa ömmu og hugsa um hana, þá kom þetta svo flatt upp á alla.
Þau afi og amma voru gift í um 60 ár og voru mjög samrýnd. Afi var í raun stjúp-afi minn en aldrei fundum við systikinin neinn mun á því hvort hann ætti í okkur einhvern blóðdropa, hann átti okkur öll barnabörnin jafnt. Jónas afi var einn besti maður sem ég hef kynnst og hans skarð verður ekki fyllt. Ég ætla að láta allar góðu minningarnar um hann hjálpa mér í gegnum næstu daga og vikur sem verða erfiðar. Sérstaklega erfiðar fyrir ömmu sem misst hefur svo mikið einmitt núna þegar hún hefði þurft á öllum sínum styrk að halda til þess að ná heilsunni eins vel og hægt er.

Elsku besti Jónas afi, þakka þér fyrir að hafa verið í lífi okkar mæðgnanna og takk fyrir að vera eins einstakur maður og þú varst. Hvíl í friði.